If anyone fancies some 1001 Nights in Latin...

[Pacifica]

The princess's arguments seem a bit weird. I sometimes have trouble understanding how one thing follows from another in these stories. I'm not sure if that's because of my non-fluency in Arabic, or because the reasonings are genuinely strange. It could be a bit of both. I do check a translation when in doubt, but it doesn't always help (and sometimes I'm not sure the translator understood things any better than I do.)

 

[Pacifica]

Nocte sexagesima sexta, Sic, inquit, beate rex, accepi: Militum dux Abrizae reginae ‘Vere,’ inquit, ‘per Christum, dixisti. Ego primus cum isto conseram.’ Puella ‘Exspecta dum ei rem referam et quid respondeat videam. Si abnuerit, nullo modo ad eum pervenietis; ego enim et omnes qui his in aedibus sunt pretium eius erimus.’ Cum igitur ad Sircanum accessisset et rem ei nuntiasset, is, intellecto non proditum se ab ea, sed ea invita rem ad regem delatam, arrisit et culpam in semet vertens cur ipse se in terram Romanorum proiecisset, puellae ‘Singuli me,’ inquit, ‘si aggredientur, profecto peribunt. Quin deni conserunt?’ Quae cum dixisset, surrexit et ad illos propius cum gladio armisque accessit. Dux militum statim irruit. Sircanus tamquam leo obviam it et humerum ei ita ferit ut gladius e visceribus eminens niteret. Quod puella ubi vidit, Sircanum magni facere coepit intellexitque eum a se non viribus sed venustate perculsum. Et militibus ‘Vlciscimini comitem,’ inquit. Tum frater occisi, homo validus et pertinax, prodiit et impetum in Sircanum fecit; sed sine mora huic quoque Sircanus humerum terebravit et gladius e visceribus emicuit. Puella magna voce ‘O servi Christi,’ inquit, ‘comitem ulciscimini!’ Singuli deinceps aggrediuntur; Sircanus gladio lusit; qui cum quinquaginta puella spectante occidisset, Deus reliquorum animis terrorem iniecit, et hi cunctati, non ausi inire singuli certamen, universi impetum fecerunt. Ille animo firmissimo conserit, eisque oppressis mentes animasque ademit. Tum puella clamans ancillas interrogavit quis in aedibus remaneret. Illae neminem nisi ostiarios responderunt. At regina corporibus numeratis octoginta occisos, viginti effugisse invenit.

 

[Pacifica]

Cum autem Sircani facta vidisset, ‘Tali viro,’ inquit, ‘qualis tu es, equitatum gloriari licet. Deus te, Sircane, beet.’ Inde vocatos ostiarios vituperavit quod milites regis sine permissu suo introire sivissent. Illi ‘Non solet,’ inquiunt, ‘O regina, necesse esse veniam abs te peti ut ii quos rex misit, nedum tanti viri, intromittantur.’ Illa contra ‘Puto vos,’ inquit, ‘dedecus mihi, hospiti meo necem conflare voluisse.’ Et Sircanum iussit cervices iis secare. Secuit; et illa ceteris famulis ‘Plus quam hoc,’ inquit, ‘meruere.’ Rursusque Sircano ‘Iam apparuit,’ inquit, ‘quod occultum erat. Itaque iam plura tibi de me dicam. Ego sum filia Hardubi Romani regis. Nomen mihi Abriza. Illa autem anus, quacum sum luctata, avia mea est, mater patris mei, eaque nuntium de te ad patrem detulit; quam credo aliquem dolum quo me perdat meditaturam, praesertim cum tu patris milites interfeceris et vulgatum sit me cum Muslimis consociatam. Quocirca oportet hoc me domicilium relinquere. Sed abs te peto ut tam bene mecum agas quam ego tecum egi. Cum iam inter me ac patrem inimicitiae sint, atque haec omnia propter te solum acciderint, noli quicquam horum quae dicam neglegere.’ His verbis Sircanus valdissime gaudens, ‘Nemo te,’ inquit, ‘per Deum, quamdiu anima mihi in corpore manebit, attinget. At tamen potesne ferre a patre tuisque discessum?’ Cum illa se posse affirmasset, foedus inierunt. Puella ‘Iam contentus mihi,’ inquit, ‘animus est. At aliam tibi adhuc condicionem imponam.’ Sircanus ‘Quam?’ Illa ‘Vt in patriam cum exercitu redeas.’ Sircanus ‘Pater me meus, domina, Omarus Annumanus bellum cum patre tuo gestum misit propter istius furta, in quibus tres illae magnis virtutibus gemmae fuerunt.’

Illa contra ‘Bono animo es. Exponam tibi cur regi Constantinopolitano simus inimici. Quoddam apud nos festum est quod Festum Monasterii dicitur, quo quotannis reges ex omnibus regionibus et filiae procerum mercatorumque conveniunt in monasterium ibique septem dies manent. Ego harum in numero sum. Evenit autem ut, cum filiae procerum e sua quaeque regione ad id festum de more venissent, et inter eas filia regis Constantinopolitani esset, cui nomen Safiae, ea septimo die, cum discederetur, negaverit se Constantinopolim nisi mari repetituram. Parata est igitur ei navis; quam postquam ipsa cum suis conscendit et soluta navis est, ecce ventus vehemens eos a cursu avertit, et fato decretoque Dei factum est ut navem obviam haberent in qua quingenti Franci armati erant iam diu navigantes. Qui velum navis Safiae conspicati, ad eam propere tetenderunt, brevique consecuti, manibus ferreis iniectis eam secum trahentes, datis velis insulam suam, quae haud longe aberat, repetere coeperunt. Sed ventus adversus eos discerptis velis prope nostra litora adegit. Nostri praedam datam rati exierunt et nave potiti, viris occisis, omnia bona ceperunt. Erant autem in navi quadraginta puellae, in quibus filia Fredonis regis Constantinopolitani. Ex his pater meus decem delectis, in quibus illa erat, ceteras aulicis distribuit. Ex decem rursus quinque, in quibus filiam regis, secrevit et ad Omarum Annumanum patrem tuum dono, cum aliquibus vestibus pretiosis, misit.

 

[Pacifica]

Quae munera pater tuus accepit et e quinque puellis Safiam sibi filiam Fredonis regis elegit. Hoc autem anno ineunte pater illius ad patrem meum litteras misit continentes verba quae memorari non deceat, quibus litteris patri meo minabatur eumque vituperabat: duobus ante annis navem suam a nobis, qua prius latrones Franci potiti essent, captam; in ea filiam suam Safiam, cum sexaginta circiter ancillis, fuisse, nec quemquam ad se qui id nuntiaret missum. Non potuisse se divulgare quid filiae accidisset, ne propter dehonestatam filiam ipse ignominiam apud reges incurreret. Itaque usque ad hunc annum rem prorsus tacuisse. Tum vero a praedonibus per litteras quaesisse quid filia factum esset atque ursisse ut apud quem insularum regem esset investigarent sibique renuntiarent. Illos respondentes iurasse per Deum se Fredonis finibus cum filia non decessisse, sed eam a patre meo captam. Quocirca, nisi vellemus inimicitias secum inire et sibi filiaeque dedecus inferre, ut primum epistulam accepissemus, filiam ad se remitteremus. Sin epistula neglecta mandatum detrectaremus, necesse esse se nobis malum pro malo rependere. His litteris gravatum patrem paenituit nescisse regis filiam inter illas puellas esse, ut eam patri redderet. Perturbatusque dubitabat quid faceret. Quippe non poterat post tam longum tempus illam ab Annumano rege repetere, praesertim cum nuper audissemus eum liberos ab ipsa suscepisse. Quod ubi satis compertum est, intelleximus hanc difficultatem nihil aliud esse quam magnam calamitatem.

 

[Pacifica]

Nec quicquam aliud pater quod faceret invenit nisi ut ad Fredonem regem rescribens veniam peteret atque ius iurandum daret nescisse se filiam ipsius esse inter eas puellas quae de navi captae essent, faceretque certiorem eam a se ad Omarum Annumanum regem missam, atque hunc ex ea genuisse liberos. Has litteras Fredo rex Constantinopolitanus cum accepisset, surgens, residens, exaestuans furensque ‘Meamne filiam,’ inquit, ‘pro ancilla captam per manus regum circumferri et sine foedere comprimi? At ego, per Christum perque veram religionem, non possum tantam contumeliam non ulcisci tantumque meum non abluere dedecus. Oportet aliquod faciam facinus de quo post mortem meam homines loquantur.’ Exinde magnas machinatus insidias legatos ad Omarum Annumanum patrem tuum misit qui ei dicerent ea quae tu audisti, eo consilio ut te a patre missum militesque tuos apprehenderet. Quod autem de tribus gemmis dixit, non est verum. Namque eas Safia secum habebat, et pater meus, cum hanc et ancillas comitantes assumpsit, gemmas cepit mihique dedit; quae nunc apud me sunt. Abi igitur ad tuum exercitum eumque reduc antequam longius in terras Francorum Romanorumque penetret. Nam longius progressis obstruentur viae, nec ex hostium manibus ante Diem praemiorum poenarumque evadetis. Scio autem exercitum, quod tu eos triduo morari iusseris, suo adhuc loco manere, quamquam te desiderato nesciunt quid faciant.’ Haec regina cum dixisset, Sircanus paulisper cogitavit; deinde manum eius osculatus ‘Laus Deo,’ inquit, ‘qui te mihi obviam dedit effecitque ut causa mihi meisque salutis esses. Sed abs te discedere piget, neque scio quid te post discessum meum futurum sit.’

 

[Pacifica]

Illa contra ‘I tu ad exercitum eumque reduc; isti legati cum eo si erunt, eos custodiae manda. Ego vos posterius assequar. Nolite autem Bagdatum sine me intrare.’ Iamque discessuro rursus ‘Nostri foederis,’ inquit, ‘ne sis oblitus.’ Dein simul cum eo surrexit ut vale diceret et desiderii ignem amplexu mitigaret. Flevit eo fletu quo lapides liquefierent, fudit lacrimarum imbres; quem fletum et lacrimas ubi vidit Sircanus, exarsit amore et ipse lacrimavit. Deinde digressus est. Foris cum equus ei suus adductus esset, pontem petivit, quo transito silvam intravit. Cum autem ex arboribus emersisset in pratum, tres equites conspicatus, cavens ab iis stricto gladio ad eos tetendit. Vbi invicem propiores facti se aspexerunt, agnovit Sircanus Dandanum vezirum et duo duces ex suis. Qui cum ipsi Sircanum agnovissent, desiluerunt eumque salutaverunt. Sciscitanti veziro cur afuisset omnia Sircanus narravit, et ille altum Deum laudavit. Placuit ut statim ea terra abscederent. Legatos enim qui simul venerant abisse ut regem suum de adventu ipsorum certiorem facerent; iam fieri posse ut ad se apprehendendos properaretur. Itaque cum Sircanus edixisset in exercitu discessum, profecti magnis itineribus ierunt. Interim legati ad regem perveniunt eique Sircani adventum nuntiant. Qui rex exercitum ad Sircanum comitesque apprehendendos misit. Sircanus autem et exercitus postquam dies quinque et viginti iter fecerunt, prima finium suorum adepti, iam securi consederunt ad quiescendum; et incolis xenia et pabula iumentorum afferentibus biduum morati sunt. Deinde Sircanus Dandanum vezirum discessuro exercitui praefecit, ipse vero cum centum equitibus remansit. Postridie quam Dandanus cum ceteris discessit, Sircanus cum illis centum paullum equitavit, et cum in quasdam angustias inter duo montes positas devenissent, ecce pulvis et caligo ante eos excitata paulisper equos ne procederent prohibuit; deinde pulvere dilapso apparuere centum equites aspectu ferocissimi, armatura ferrea contecti.

 

[Pacifica]

Qui ubi propius accesserunt, sic inclamavere: ‘Per Ioannem perque Mariam, spe tandem potimur! Magnis enim itineribus, noctes diesque vestigiis vestris institimus, dum in hunc vos locum praecessimus. Desilite ergo et arma nobis tradite vosque dedite, ut vitam nos vobis concedamus!’ His auditis Sircanus torquens oculos genisque ira rubescentibus ‘O canes Christiani,’ inquit, ‘vosne fines nostros ingredi terramque nostram calcare ausi ne hoc quidem contenti estis, sed talia etiam verba facitis? Num vos e nostris manibus evadere et patriam repetere posse putastis?’ Dein centum equitibus qui cum ipso erant magna voce ‘Hos canes aggredimini,’ inquit; ‘eodem enim quam vos numero sunt.’ Et stricto gladio impetum in illos sequentibus suis equitibus facit. Excipiunt firmissime Franci. Viri cum viris, fortes cum fortibus confligunt. Pugnatur acriter magnis terroribus. Iam non quicquam verba proficiebant. Nec ante bellare dimicare ferire desierunt quam nox tenebris proelium diremit. Tum cum invicem digressi essent, Sircanus nullum suorum saucium praeter quattuor hosque leviter invenit. Adversarios tamen admirans ‘Tota ego vita,’ inquit, ‘per turbidos belli fluctus incessi multisque cum viris pugnavi, nec tamen ullos, per Deum, proelii patientiores quam illos inveni.’ Tum equites Sircano ‘Est autem,’ inquiunt, ‘O princeps, in illis quidam eques, dux eorum, qui magna virtute viribusque praeditus, tamen, ut quisque nostrum ei venit in manus, eum quasi neglegens omittit neque occidit. Qui si vellet nos occidere, omnes ad unum, per Deum, occideret.’

 

[Pacifica]

Id miratus Sircanus ‘Cras,’ inquit, ‘singuli cum singulis pugnabimus, quoniam nos centum et illi centum sunt, et victoriam a Domino caeli petemus.’ Haec cum placuissent, ea nocte quieverunt. Franci autem ad ducem suum congregati cum questi essent se eo die non effecisse quod vellent, ille respondit postridie singulos cum singulis pugnaturos. Deinde et ipsi quieverunt, postquam iis quoque eadem placuere. Orto autem sole Sircanus cum suis ad campum equitavit, cumque aciem Francorum instructam invenissent, Sircanus comitibus ‘Ecce hostes praesto sunt,’ inquit, ‘ut cum eis pugnetis.’ Tum unus e Francis proclamans ‘Hodie,’ inquit, ‘non nisi singuli cum singulis in vices certabimus.’ Ad hoc unus eques e Sircani comitibus inter utramque aciem prodiit et ‘Ecquis vestrum certare, ecquis pugnare vult? Ne ad me hodie ignavus veniat neve debilis.’ Haec verba non finierat, cum eques quidam Francus armatura et aurata veste coopertus, equo cineraceo insidens processit. Nihil autem ei in genis crescebat. Qui postquam in medio campo constitit, inito certamine equitem Sircani vexatum ictibus mox lancea ab equo deiecit et captivum abduxit miserum. Id laetantes Franci eundem suum equitem rursus prodire vetuerunt aliumque miserunt; contra quem alius etiam Muslimus processit, qui erat captivi frater. Is postquam in campo cum altero stetit, impetus in se mutuos fecerunt paulisper; deinde Francus irruens captatione falsum adversarium lancea ab equo deiecit duxitque captivum. Sic e Muslimis alius atque alius processit captusque est donec nox advenit. Tum viginti equites Muslimi capti a Francis erant.

 

[kizolk]

Oportet aliquod faciam facinus de quo post mortem meam homines loquantur.

It seemed strange to me that he would use a pejorative term to describe what he's planning on doing, so I've looked up facinus just in case I was missing something and Wiktionary told me it could be used in the more neutral sense of "deed, action", which I wasn't aware of I think. I've learned that word through Plautus, and it seems to me he always uses it pejoratively, which may have biased me. Its similarity to French faquin (which is apparently ultimately of Arabic origin) probably doesn't help either.

Anyway, does it have a pejorative connotation here?

 

[Pacifica]

Anyway, does it have a pejorative connotation here?

I didn't intend it as such. It's a bit of a tricky word to use in its neutral sense because it so often has a pejorative meaning. But here I thought the context would pretty much rule that out and I liked the sound of aliquod faciam facinus so I went for it.

I've learned that word through Plautus, and it seems to me he always uses it pejoratively,

Actually, I have the vague impression of having seen the neutral meaning mostly in Plautus (as well as the combination of facinus and facio).

faquin (which is apparently ultimately of Arabic origin)

That word is new to me, though its Arabic source isn't. Interesting etymology.

 

[Pacifica]

Quod Sircanus aegre ferens collectis suis ‘Quid est hoc quod nobis accidit?’ inquit. ‘Ego cras prodibo ac postulabo cum duce illorum certamen. Comperiam quid eum nostros fines ingredi impulerit dissuadeboque ne nobiscum ultra proelietur. Quod si abnuerit, cum eo pugnabimus; sin pacem facere volet, faciemus.’ Mane cum utrique in campum equitassent, vidit Sircanus Francorum mediam fere partem uni equiti pedibus praeeuntem. Qui cum in medium campum venissent, Sircanus ducem intuens notavit vestem pretiosam coloris caerulei, vultum talem qualis luna plena oritur, loricam hamulis artissimis confectam, in manu gladium de ferro Indico. Insidebat autem equo fusco cuius facies macula in modum drachmae distincta erat. Nec ulla in genis huius Franci barba crescebat. Is igitur medium campum adeptus Arabica disertaque lingua sic locutus est: ‘O Sircane, O fili Omari Annumani, qui castella terrasque possides, prodi dimicaturus ad eum qui campum tecum partitur. Es enim tu tuorum, ego meorum dominus; quapropter uter vicerit nostrum, in eius dicionem alter cum suis veniet.’ Nec sermonem finierat, cum Sircanus furens prodiit et incitato equo tetendit ad Francum; qui more leonis irati venit contra cum eoque fortiter conserit. Dum ambo se caesim punctimque petunt, videbantur esse quasi duo montes aut maria inter se confligentia. Sic a prima luce usque ad noctem pugnaverunt. Tum digressi ad suos uterque redierunt.

 

[Pacifica]

Sircanus reversus ‘Parem huic equitem,’ inquit, ‘numquam antea vidi; hoc tamen in eo peculiare, quod in nullo alio, notavi, quod, quotiens ictum mortiferum adversario inferre potest, lanceam invertit et calce lanceae ferit. Quis inter me atque hunc eventus futurus sit nescio, sed vellem in nostro exercitu essent aliqui similes ei eiusque comitibus.’ Postridie rursus prodiit ille Francus. Venit obviam Sircanus et pugnare coeperunt, aliisque colla ad spectandum extendentibus dimicaverunt ac se lanceis petiverunt usque ad noctem. Cum digressi ad suos revertissent, uterque suis vices certaminis narravit; Francus autem ait postero die fore ut res decideretur. Mane prodeunt idem duo factoque impetu mutuo usque ad meridiem dimicaverunt. Tum vero Francus equum incitavit rursusque inhibuit, et equus eum a tergo proiecit. Sircanus, ne res longius traheretur, in iacentem irruebat gladio percussurus; at Francus exclamans ‘Non istud,’ inquit, ‘fortes faciunt; non nisi victi viri sic cum feminis agunt.’ Haec Sircanus cum audisset, oculis in faciem eius conversis acriter eum intuens Abrizam reginam esse vidit.

 

[Pacifica]

Quam ut agnovit, omisso gladio, terram ante eam osculatus, ‘Quid ista,’ inquit, ‘fecisti?’ Illa ‘Volui tuam,’ inquit, ‘virtutem experiri. Illi autem quos mecum vidisti, omnes puellae meae sunt et filiae procerum, quae tuos equites in pugna vicerunt; et nisi me equus proiecisset, meas vires ac firmitatem vidisses.’ His arridens Sircanus ‘Laus Deo,’ inquit, ‘quod incolumis es mihique, O maxima regina, redisti.’ Tum Abriza regina vocatis ancillis imperavit ut solutis viginti captivis quos e Sircani equitibus ceperant ad iter se pararent. Illae iussa perfecerunt; cumque reversae terram ante dominam oscularentur, Sircanus eis ‘Tales,’ inquit, ‘quales vos estis, sibi reges ad adversa tempora reservant.’ Et suis equitibus imperavit ut reginam salutarent; qui desiluerunt et terram ante eam osculati sunt. Deinde utrique una profecti iter noctes diesque per sex dies fecerunt. Cum autem urbi appropinquarent, Sircanus Abrizam reginam et eius ancillas vestimenta Francorum exuere iussit.

Hic adventans aurora Sehrazadam interpellavit, eaque a sermone concesso desistens conticuit.

 

[Pacifica]

Nocte sexagesima septima, Sic, inquit, beate rex, accepi: Cum iussu Sircani Abriza regina et eius ancillae depositis Francorum vestimentis vestimenta Romanarum induissent, cumque Sircanus aliquos ex suis Bagdatum praemisisset qui patrem de adventu suo certiorem facerent et Abrizam reginam regis Romani filiam secum venire nuntiarent, ut ille aliquem comitatum obviam mitteret, ipso in quem venerant loco consederunt ac pernoctarunt. Mane autem Sircanus et Abriza uterque cum suis profecti sunt, cumque propius urbem pervenissent, ecce Dandanus vezirus iussu Omari Annumani regis, sicut Sircanus filius petierat, missus cum mille equitibus aderat ut obviam Abrizae reginae Sircanoque prodirent. Qui cum prodissent et ante Sircanum Abrizamque terram osculati essent, Sircanus et Abriza illis prosequentibus urbem ingressi regiam petierunt et Sircanus patrem adiit. Is filium amplexatus cum interrogaret, rettulit Sircanus quae Abriza regina dixisset quaeque sibi cum ea convenissent. ‘Illa,’ inquit, ‘regno patreque relicto nos sequi et apud nos manere maluit. Constantinopolitanus autem rex in nos insidiatus est propter Safiam filiam suam, postquam rex ei Caesariensis aperuit eam tibi a se imprudente datam; quod quidem non fecisset si filiam illius esse scisset, sed patri remisisset. Ab hoc igitur dolo insidiisque nos servavit sola Abriza regis Caesariensis filia, qua fortiorem neminem umquam vidimus.’ Et patri luctationem et pugnas quas cum ea pugnaverat enarravit. Quae cum audisset Omarus Annumanus rex, Abrizam admirans eam videre voluit et arcessi iussit ut interrogaret. Sircanus eam adit eique dicit ipsam a rege vocari, obsequentemque ducit ad patrem, qui omnibus praeter famulos dimissis in solio sedebat. Cum Abriza regina introisset et terram ante eum osculata pulcherrimis eum verbis esset allocuta, miratus eius eloquentiam gratias ei egit quod tam bene cum filio egisset et eam adsidere iussit.

 

[Pacifica]

Adsedit illa vultumque revelavit. Quo viso rex fere mentem amisit magnoque concepto in illam favore aedes ei et eius ancillis magnificas dedit salariumque constituit. Deinde de tribus supra memoratis gemmis eam interrogavit. Illa ‘Eas,’ inquit, ‘maxime rex, habeo.’ Et petito cubiculo quandam arcam aperuit et ex ea pyxidem, e pyxide rursus pyxidem minorem ex auro factam deprompsit, qua aperta tres illas gemmas extraxit, easque osculata regi tradidit. Deinde abiit, eius secum auferens animum. Ea digressa rex Sircano filio arcessito unam e gemmis dedit, et de ceteris duabus interroganti, ‘Vnam,’ inquit, ‘fili, Davalmacano fratri tuo, alteram Nuzhatalzamanae sorori tuae dabo.’ Sircanus ubi sibi esse fratrem Davalmacanum nomine audiit, cum prius sororem tantum Nuzhatalzamanam scisset, ‘Estne,’ inquit, ‘pater, tibi filius praeter me?’ Ille ‘Etiam,’ inquit, ‘estque iam sex annos natus.’ Et certiorem fecit uno hunc utero simul cum sorore genitum. Sircanus graviter ferens, affectum tamen dissimulans, ‘Deus ei benedicat,’ inquit; et gemma e manu omissa pulverem sibi de veste excussit. Rex vero ‘Quid te hoc nuntio mutatum video, cum in id ut tu sis regni mei heres primores civitatis iuraverint, et istam e tribus gemmam habeas?’ Sircanus capite demisso, cum patre contendere non ausus abiit et prae ira vehementi nesciens quid faceret ambulavit dum aedes Abrizae reginae intravit.

 

[Pacifica]

Quae ei venienti adsurrexit et gratias egit ipsique et patri eius bene precata est; deinde resedit et sedem ei iuxta se praebuit. Cum autem ille aliquamdiu sederet, notata in vultu eius ira causam ab eo quaesiit. Respondit ille duo patrem pueros e Safia suscepisse, marem et feminam; puerum Davalmacanum, feminam Nuzhatalzamanam vocasse; iis duas gemmas reservare, sibi unam dedisse; se, cum rem antea ignorasset, ira anctum illam gemmam reliquisse. Iam se causam irae exposuisse nec quicquam ipsam celasse. Verum timere se ne pater eam duceret uxorem; vidisse enim signa cupiditatis. Quid igitur ipsa censeret? Ad haec illa ait patrem eius nullam in se dicionem habere nec ei licere se invitam capere; quod si vi caperet, ipsam se interfecturam. Quod ad gemmas attineret, se non putasse futurum ut ille eas liberis daret sed ut in thesauro reponeret. Petere tamen se a Sircani benignitate ut gemmam a patre datam, si eam posterius accepisset, sibi traderet. Id se facturum promittenti ‘Noli timere,’ inquit. Et cum eo paulisper collocuta ‘Metuo,’ inquit, ‘ne pater me meus apud vos esse resciscat ac me repetere temptet, Fredo rex cum eo foedus propter Safiam filiam ineat, ambo ad vos cum exercitu veniant, fiatque magnus tumultus.’ Sircanus contra ‘Si tibi,’ inquit, ‘domina, apud nos manere placet, noli de istis cogitare; nam etsi universi quotquot in terra marique sunt nos bello petant, vincamus eos.’ Illa ‘Bene,’ inquit, ‘habet. Si bene mecum agetis, apud vos manebo; sin male, discedam a vobis.’ Et cum haec dixisset, imperavit ancillis ut aliquid cibi afferrent. Sircanus postquam paullulum edit, domum sollicitus dolensque repetiit.

 

[Pacifica]

Interim Omarus Annumanus pater eius, cum filius ab eo discessisset, Safiam concubinam gemmas ferens adiit. Illa ingresso adsurgit donec ipse consedit. Deinde Davalmacanus filius et Nuzhatalzamana filia ad eum accesserunt; quos ille ubi vidit, osculatus est et singulas iis gemmas de collo suspendit. Pueri gemmis delectati, manum patris osculati ad matrem ierunt, quae laetata cum longam vitam regi precata esset, ille ei ‘Esse te,’ inquit, ‘filiam Fredonis regis Constantinopolitani cur mihi, Safia, non dixisti, quo maiore te honore haberem ac superiore loco ponerem?’ Cui illa ‘Quid ego,’ inquit, ‘O rex, cupiam maius hoc in quo sum loco, cum et tuis beneficiis cumuler et Deus mihi ex te duo liberos, masculum feminamque, dederit?’ Haec verba regi placuere, qui eius suavitate sermonis et subtilitate intellectus elegantiaque et humanitate delectatus discessit et ipsi puerisque aedes mirificas dedit, famulos et iuris divini peritos et doctos magistros et astrologos et medicos et chirurgos servitio eorum addixit salariumque auxit et summam in eos benignitatem exercuit. At tamen Abrizae reginae occupatus amore eam noctes diesque desiderabat et omnibus noctibus adibat et alloquebatur et amorem significabat; sed nihil illa respondebat nisi haec: ‘Hoc ego tempore, maxime rex, viros non cupio.’ Quoque magis ei negabatur, eo vehementius amabat ardebat cruciabatur; cuius rei ubi eum pertaesum est, arcessito Dandano veziro aperuit se Abrizae reginae Hardubi regis filiae amore captum, illam vero non obsequi, se amore pereuntem nihil obtinere. Ad haec Dandanus vezirus ‘En,’ inquit, ‘advesperascit. Assumpto hyoscyamo istam adi et aliquid vini cum ea pota. Cum tempus potationis desinendae appropinquabit, ultimum ei poculum, addito hyoscyamo, porrige. Non ante ad lectum suum perveniet quam hyoscyamo vincetur. Tum tu quod cupis capies ab ea. Hoc ego suadeo.’

 

[kizolk]

quoquot

Is this a typo for quotquot, or an attested variant? It appears in the Lewis&Short in a Varro quote, but it's the only occurrence I've found which makes me suspect it might also be a typo.

Non ante ad lectum suum perveniet quam hyoscyamo vincetur. Tum tu quod cupis capies ab ea.

The 1001 Nights being the 1001 Nights again. I get that he's the bad guy, but judging from things that happened in previous passages, I'm sure one of the good guys could have suggested a similar plan.

 

[Pacifica]

Is this a typo for quotquot, or an attested variant?

A typo.

I get that he's the bad guy

Actually this Dandan hasn't been portrayed as a bad guy until now.

 

[kizolk]

Well, due to the way it's being published/I'm reading it and the abundance of unfamiliar names, I keep forgetting who's who :/