If anyone fancies some 1001 Nights in Latin...
- Thread starter Pacifica
- Start date
Quod ut audivit, ad regem properavit, eique salutato causam adventus sui exposuit certioremque fecit, si quid adversi Nuraddino accidisset, auctorem facti a chalifa perditum iri. Et rege Muinoque filio Savae veziro apprehensis, Nuraddinum solutum loco Muhammadi filii Salomonis Azzainii regem constituit. Triduum postea Basrae moratus, per quod spatium hospitium accipi solet, quarto die mane cum Nuraddinus ei dixisset cupiditatem sibi esse chalifae videndi, Muhammado filio Salomonis imperavit ut ad iter se pararet; nam post orationem matutinam profecturos se Bagdatum. Ille obsecutus est. Exinde oratione perfecta universi profecti sunt cum Muino filio Savae veziro, quem facti sui iam paenitebat. Nuraddinus vero iuxta Gaafarum equitabat. Continuato itinere cum Bagdatum in Domum Pacis pervenissent, chalifam adierunt, et postquam ei narraverunt quae Nuraddino evenissent, ad hunc accedens chalifa offerensque gladium praecepit ut cervicem inimico percuteret. Nuraddinus accepto gladio ad Muinum filium Savae accessit. At hic illum intuens ‘Feci ego,’ inquit, ‘secundum naturam meam; fac tu secundum tuam.’ Tum Nuraddinus omisso gladio conversus ad chalifam ‘Hic me,’ inquit, ‘O imperator fidelium, irretivit.’ Chalifa ‘Sine tu istum,’ inquit, et Masruro imperavit ut illi caput amputaret. Quod cum Masrurus fecisset, chalifa Nuraddino ‘Quicquid vis,’ inquit, ‘a me pete.’ Nuraddinus ‘Nihil mihi,’ inquit, ‘domine, regno Basrae opus est; nihil cupio nisi vultum maiestatis tuae aspicere.’ Chalifa ‘Perlibenter,’ inquit, ‘istud efficiam.’ Tum Anisam Algalisam arcessivit et ambobus se munificum praebuit; domum iis lautissimam Bagdati sitam dedit et salarium constituit; Nuraddinum convivam sibi fecit, et hic apud eum usque ad obitum mansit.
I genuinely thought this was going to have a happy ending of the repentance and forgiveness sort, but nooope. 1001 Nights style-happy ending, as always.
To be fair, the black slave who lied about sleeping with the wife of a man who then went on to kill his wife out of jealousy was pardoned (as was the husband, but he was innocent, right; he had merely been deceived!)
Maybe Muin would have been spared if he or someone defending him had had a nice story to tell the caliph.
This had me stumped for a bit, until finally I realized that this pala is a banana plant, not a spade!
De Omaro Annumano rege et Sircano Davalmacanoque filiis eius
Seherazada, Sic, inquit, beate rex, accepi: Fuit in urbe Damasco, ante chalifatum Abdalmalici filii Marvani, rex quidam nomine Omarus Annumanus, potens et magnus, qui Chosroes reges Caesaresque domuerat, invictus et omnibus longe praestans; cui irato flammae e naribus procedebant; qui omnes terras obtinebat; cuius imperio omnes regiones civitatesque parebant; cuius exercitus in ultima orbis pervenerant; cuius in dicionem et ortus et occasus et quicquid interiacet, India et Sindia et Sinae et Arabia et Nubia et Syria et terra Romanorum et Amida et insulae marium quodque in orbe est fluminum nobilium, ut Iaxartes, Nilus Euphratesque, venerat; qui cum legatos in ultimas terras misisset ut statum sibi rerum referrent, reversi nuntiaverant omnis eius imperio parere populos, omnis eius maiestati subiectos esse potentes. Omnium enim sibi gratiam conciliaverat, iustitiam et salutem praestiterat, undique ei munera afferebantur. Huic regi erat filius, quem Sircanum nominarat, mirissimus ac fortissimus puer. Hunc pater valdissime amabat et heredem regni fecerat; et cum adolevisset, completo vicesimo aetatis anno, omnes ei propter fortitudinem pertinaciamque parebant. Habebat autem Omarus Annumanus secundum religionem uxores quattuor, nec tamen alium ex iis filium genuerat. Vna Sircanum pepererat; ceterae steriles erant. Trecentas insuper et sexaginta, quot sunt dies in anno Aegyptiaco,* concubinas ex omnibus nationibus habebat.
*Non omnino verum videtur: Coptic calendar - Wikipedia
Seherazada, Sic, inquit, beate rex, accepi: Fuit in urbe Damasco, ante chalifatum Abdalmalici filii Marvani, rex quidam nomine Omarus Annumanus, potens et magnus, qui Chosroes reges Caesaresque domuerat, invictus et omnibus longe praestans; cui irato flammae e naribus procedebant; qui omnes terras obtinebat; cuius imperio omnes regiones civitatesque parebant; cuius exercitus in ultima orbis pervenerant; cuius in dicionem et ortus et occasus et quicquid interiacet, India et Sindia et Sinae et Arabia et Nubia et Syria et terra Romanorum et Amida et insulae marium quodque in orbe est fluminum nobilium, ut Iaxartes, Nilus Euphratesque, venerat; qui cum legatos in ultimas terras misisset ut statum sibi rerum referrent, reversi nuntiaverant omnis eius imperio parere populos, omnis eius maiestati subiectos esse potentes. Omnium enim sibi gratiam conciliaverat, iustitiam et salutem praestiterat, undique ei munera afferebantur. Huic regi erat filius, quem Sircanum nominarat, mirissimus ac fortissimus puer. Hunc pater valdissime amabat et heredem regni fecerat; et cum adolevisset, completo vicesimo aetatis anno, omnes ei propter fortitudinem pertinaciamque parebant. Habebat autem Omarus Annumanus secundum religionem uxores quattuor, nec tamen alium ex iis filium genuerat. Vna Sircanum pepererat; ceterae steriles erant. Trecentas insuper et sexaginta, quot sunt dies in anno Aegyptiaco,* concubinas ex omnibus nationibus habebat.
*Non omnino verum videtur: Coptic calendar - Wikipedia
Harum unicuique habitaculum intra regiam aedificaverat. Regias autem duodecim, quot annus menses habet, construxerat, in quibus tricena habitacula posuerat; sic omnino trecenta et sexaginta habitacula erant, in quibus concubinas constituerat. Concubinis singulas noctes assignarat quas cum iis ageret, nec plus semel in anno ullam visebat. Sircanus autem filius rebus gestis cum patris gaudio clarescere, modum excedere, superbire, arces urbesque expugnare. Interea forte evenit ut una ex ancillis Annumani conciperet, cuius rei fama cum pervenisset ad regem, is valde laetans speransque omnem sibi progeniem masculam fore, coepit gravidam benignissime tractare. Sircanus vero ubi eam rem rescivit, aegre tulit.
Hic adventans aurora Seherazadam interpellavit, eaque a sermone concesso desistens conticuit.
Nocte sexagesima prima, Sic, inquit, beate rex, accepi: Sircanus ubi ancillam patris praegnantem rescivit, aegre ferens ratusque advenisse sibi regni aemulum, cogitavit, si ancilla marem enixa esset, hunc interficere. Id consilium animo conditum gerit. Illa autem ancilla femina Romana erat, quam rex Romanorum, Caesareae dominus, Annumano dono cum multis aliis muneribus miserat. Nomen ei Safiae erat. Venustate vultus ac pudicitia ceteras ancillas superabat, prudentia abundabat, pulchritudine splendebat. Haec, qua nocte rex apud eam manebat, sic ei ministrans dixerat: ‘Deum caeli, O rex, oravi ut filium a me tibi daret, quem ego tibi optime educarem.’ Ea verba regem magnopere delectaverant.
Hic adventans aurora Seherazadam interpellavit, eaque a sermone concesso desistens conticuit.
Nocte sexagesima prima, Sic, inquit, beate rex, accepi: Sircanus ubi ancillam patris praegnantem rescivit, aegre ferens ratusque advenisse sibi regni aemulum, cogitavit, si ancilla marem enixa esset, hunc interficere. Id consilium animo conditum gerit. Illa autem ancilla femina Romana erat, quam rex Romanorum, Caesareae dominus, Annumano dono cum multis aliis muneribus miserat. Nomen ei Safiae erat. Venustate vultus ac pudicitia ceteras ancillas superabat, prudentia abundabat, pulchritudine splendebat. Haec, qua nocte rex apud eam manebat, sic ei ministrans dixerat: ‘Deum caeli, O rex, oravi ut filium a me tibi daret, quem ego tibi optime educarem.’ Ea verba regem magnopere delectaverant.
Last edited:
Cum autem parturire coepisset, in sella partus sedens Deum orabat ut filio se bono augeret et partum sibi facilem redderet; quas preces Deus exaudivit. Rex autem famulo curam Safiae commiserat eique imperaverat ut sibi quid illa peperisset, marem an feminam, renuntiaret. Sircanus item filius miserat qui se certiorem de ea re faceret. Enixa Safia obstetrices infantem inspicientes invenerunt esse puellam cui vultus esset luna pulchrior. Quod cum dixissent iis qui aderant, nuntius regis id regi rettulit, itemque nuntius Sircani Sircano, qui valde gavisus est. At Safia postquam illi discesserunt, rogavit obstetrices ut paulisper apud se morarentur; nam sentire se aliud visceribus inesse. Deinde gemuit parturiens iterum. Deus partum facilem praestitit, et illa infantem alterum edidit. Quem cum inspicerent obstetrices, viderunt esse marem lunae plenae similem, fronte splendida, gena rosea; quo puero et mater et ministri et omnes qui aderant delectati sunt. Postquam Safia secundas partus eiecit, ululatu gaudii(1) in regia sublato, aliae concubinae rem cognoverunt et illi inviderunt. Regi quoque res nuntiatur, qui gaudens cubiculum puerperae ingressus et caput eius osculatus, puerum aspexit et se inclinans eum osculatus est. Dum ancillae tympana percutiunt aliisque organis canunt, iussit rex puerum Davalmacanum,(2) puellam Nuzhatalzamanam(3) vocari; et oboeditum est.
(1) Qualis, credo, hic auditur.
(2) Nomen 'Lumen Loci' significat.
(3) 'Delicias Temporis' vel aliquid simile.
(1) Qualis, credo, hic auditur.
(2) Nomen 'Lumen Loci' significat.
(3) 'Delicias Temporis' vel aliquid simile.
Deinde nutrices iis et ministros dedit variaque cibaria, quae non valet lingua enumerare, tribuit. Populus Damasci rem audivit; et duces, veziri primoresque civitatis venerunt gratulatum regi, qui gratias agens multis eos honoribus affecit atque omnibus qui aderant, sive nobilibus sive vulgaribus, liberalem se praebuit. Quattuor autem post annis—quorum nullus dies fuit quin de salute Safiae puerorumque quaereret—multa ornamenta gemmasque et pecuniam ad illam ferri iussit praecepitque ut pueri bene erudirentur. Dum haec omnia fiunt, Sircanus regis filius patrem filio auctum ignorabat. Nuzhatalzamanam tantum natam sciebat. Circa proelia et fortia facta occupatus Davalmacanum natum aliquot annos celatus est.
Quodam autem die cubicularii ad regem venerunt et terram ante eum osculati nuntiaverunt legatos ad se ab rege Romanorum, domino Constantinopolis magnae, venisse, qui aditum ad eum peterent; quem si permitteret, intromissuros se eos; sin vetaret, imperio non adversaturos. Imperavit rex ut intromitterentur, ingressosque benigne salutavit et causam adventus quaesiit. Illi terram ante eum osculati sic responderunt: ‘Scito, O rex potens ac venerande, nos a Fredone* rege, domino terrarum Graecarum et exercituum Christianorum, qui imperium urbis Constantinopolitanae tenet, esse missos ut tibi indicaremus ipsum hodie bellum asperum cum tyranno obstinato, domino Caesareae, gerere. Cuius rei causa haec est. Quidam Arabum rex cum in victoria thesaurum antiquum, tempore Alexandri collectum, invenisset, ex eo divitias innumerabiles asportavit, in quibus tres gemmas in modum ovorum struthocameli rotundas, candidas, puras, pretiosissimas, quibus pares nullae extant. Iis verba magica litteris Graecis inscripta sunt, habentque multos usus atque virtutes, e quibus una est ut, cui infanti talis gemma e collo pendatur, is infans, quamdiu gemma e collo pendeat, nihil nec doloris nec febris nec morbi patiatur. Has igitur captas cum quales essent cognovisset, dono ad Fredonem regem cum aliis muneribus misit in duabus navibus, quarum altera munera, altera viri veherentur qui munera defenderent; quamquam confidebat neminem sibi, quippe Arabum regi, iniuriam inferre ausurum, praesertim cum ea pars maris per quam naves iter facturae erant ad imperium Constantinopolitanum pertineret et naves ad ipsum regem Constantinopolitanum tenderent nec quisquam illius maris litora incoleret quin illi regi subiectus esset. At naves profectas et iam terrae nostrae appropinquantes adorti praedones, inter quos quidam milites domini Caesareae erant, omnia quae navibus inerant, pecuniam et thesauros et tres illas gemmas, ceperunt, viros autem occiderunt. Id rex noster cum rescivisset, exercitum ad eos misit, sed hic ab iis fusus est. Exercitum misit validiorem: hunc quoque fuderunt. Tum iratus rex noster iuravit se ipsum ad illos cum toto exercitu iturum nec ante rediturum quam Caesaream vastaret et omnem terram omniaque oppida quae in regis eius dicione essent solo aequaret. Abs te autem, rex potens, Omare Annumane, petitur ut exercitu nos adiuves, quo tibi gloria accrescat. Rex noster aliqua tibi nobiscum munera misit, quae obsecrat ut accipias ac sibi succurras.’ Haec locuti legati terram ante Omarum Annumanum regem osculati sunt.
Hic adventans aurora Seherazadam interpellavit, eaque a sermone concesso desistens conticuit.
*Quis ille imperator sit quidve Latine vocari soleat, si modo ullus est, nescio. Inveni regem quendam Persarum mythicum eodem nomine: Fereydun - Wikipedia
Quodam autem die cubicularii ad regem venerunt et terram ante eum osculati nuntiaverunt legatos ad se ab rege Romanorum, domino Constantinopolis magnae, venisse, qui aditum ad eum peterent; quem si permitteret, intromissuros se eos; sin vetaret, imperio non adversaturos. Imperavit rex ut intromitterentur, ingressosque benigne salutavit et causam adventus quaesiit. Illi terram ante eum osculati sic responderunt: ‘Scito, O rex potens ac venerande, nos a Fredone* rege, domino terrarum Graecarum et exercituum Christianorum, qui imperium urbis Constantinopolitanae tenet, esse missos ut tibi indicaremus ipsum hodie bellum asperum cum tyranno obstinato, domino Caesareae, gerere. Cuius rei causa haec est. Quidam Arabum rex cum in victoria thesaurum antiquum, tempore Alexandri collectum, invenisset, ex eo divitias innumerabiles asportavit, in quibus tres gemmas in modum ovorum struthocameli rotundas, candidas, puras, pretiosissimas, quibus pares nullae extant. Iis verba magica litteris Graecis inscripta sunt, habentque multos usus atque virtutes, e quibus una est ut, cui infanti talis gemma e collo pendatur, is infans, quamdiu gemma e collo pendeat, nihil nec doloris nec febris nec morbi patiatur. Has igitur captas cum quales essent cognovisset, dono ad Fredonem regem cum aliis muneribus misit in duabus navibus, quarum altera munera, altera viri veherentur qui munera defenderent; quamquam confidebat neminem sibi, quippe Arabum regi, iniuriam inferre ausurum, praesertim cum ea pars maris per quam naves iter facturae erant ad imperium Constantinopolitanum pertineret et naves ad ipsum regem Constantinopolitanum tenderent nec quisquam illius maris litora incoleret quin illi regi subiectus esset. At naves profectas et iam terrae nostrae appropinquantes adorti praedones, inter quos quidam milites domini Caesareae erant, omnia quae navibus inerant, pecuniam et thesauros et tres illas gemmas, ceperunt, viros autem occiderunt. Id rex noster cum rescivisset, exercitum ad eos misit, sed hic ab iis fusus est. Exercitum misit validiorem: hunc quoque fuderunt. Tum iratus rex noster iuravit se ipsum ad illos cum toto exercitu iturum nec ante rediturum quam Caesaream vastaret et omnem terram omniaque oppida quae in regis eius dicione essent solo aequaret. Abs te autem, rex potens, Omare Annumane, petitur ut exercitu nos adiuves, quo tibi gloria accrescat. Rex noster aliqua tibi nobiscum munera misit, quae obsecrat ut accipias ac sibi succurras.’ Haec locuti legati terram ante Omarum Annumanum regem osculati sunt.
Hic adventans aurora Seherazadam interpellavit, eaque a sermone concesso desistens conticuit.
*Quis ille imperator sit quidve Latine vocari soleat, si modo ullus est, nescio. Inveni regem quendam Persarum mythicum eodem nomine: Fereydun - Wikipedia
Anyway, I guess you shouldn't expect much historical accuracy or even chronological consistency in these tales. Scheherazade's husband is supposed to be a Sassanid king, and then she tells him stories about Harun ar-Rashid, who lived over a century after the end of the Sassanid empire, sigh.
Nocte sexagesima secunda, Sic, inquit, beate rex, accepi: Legati regis Constantinopolitani postquam rem Omaro Annumano regi narraverunt, terram ante eum osculati munera se ferre dixerunt. Ea munera erant ancillae quinquaginta ex optimis terrae Romanorum et famuli item quinquaginta, qui omnes, et famuli et ancillae, vestes sericas pretiosissimas cum zonis ex auro argentoque confectis gerebant; et eorum auribus singulis inaures pendebant aureae ornatae singulis margaritis quae duodenas auri libras valerent. Hos rex delectatus accepit iussitque legatis hospitium praeberi. Deinde cum veziros consuleret quid faceret, unus ex eis, homo aetate valde provectus, nomine Dandanus, surrexit et terram ante illum osculatus ‘Id,’ inquit, ‘O rex, optimum factu est, ut collecto ingenti exercitui Sircanum filium tuum praeficias nosque ei ministros constituas; quod consilium optimum est duabus de causis: prima, quod rex Romanorum auxilium petens munus ad te misit, quod tu accepisti; altera, quod, cum nostras terras nemo hostis audeat invadere, si tuo exercitu succurrente hostes regis Romanorum fusi erunt, tibi id assignabitur et fama rei per terras feretur et, id quod maximum est, si in insulas maris et ad aures populi Africae occidentalis pervenerit, hi munera tibi tributumque afferent.’ Haec Dandani veziri verba regi placuerunt, qui ei veste honorifica donato ‘Tui similes,’ inquit, ‘regibus consulendi sunt. Oportet autem te in primo agmine, Sircanum filium meum in novissimo esse.’
By the way, I seem to remember having read this verb of motion + supine construction wasn't extremely common; I don't know to what extent it is true, but I feel like this is the first time you've used it in this thread.
I guess it's neither extremely common nor extremely rare.
I know I've used it a few times in the so-called future passive infinitive construction with iri, which is technically a verb of motion although it isn't meant literally in that context. I may also have used it once or twice in other ways but I'm not sure.
Oh but I'm not entirely sure, actually. I know I've used it several times in the translation, but can't swear it was in bits that I've shared.
Deinde arcessito filio quid legati, quid Dandanus vezirus dixisset narravit imperavitque ut ad proficiscendum se pararet, decem milia ex exercitu suo equitum instructorum fortiumque deligeret, Dandani autem veziri praecepta ne detrectaret. Sircanus iussis patris oboediens decem equitum milibus statim delectis multam domo sua depromptam pecuniam distribuit imperavitque ut triduo se pararent. Illi dicto audientes, terram ante eum osculati, ad rem efficiendam abierunt. Sircanus autem ex armamentariis quicquid armorum opus erat sumit, e stabulis equos optimos deligit, aliaque necessaria colligit. Triduo post, cum exercitus urbe egressus esset, exiit et Omarus Annumanus rex ut filio vale diceret. Filius ante patrem terram osculatur; pater filio magnam pecuniam dat. Deinde ad Dandanum vezirum accessit et exercitum ei filii commendavit. Cum ille terram ante regem osculatus iussa se perfecturum promisisset, rex ad Sircanum filium redit eique praecepit ut Dandanum vezirum in omnibus rebus consuleret. Quod cum ille se facturum dixisset, rex in urbem reversus est; Sircanus praefectis exercitus imperavit ut copias instruerent. Erant autem decem milia equitum praeter eos qui sequebantur. Deinde tympanis tubisque sonantibus, evolutis fluitantibusque supra capita vexillis, iter capessitur et usque a vesperam, legatis praeeuntibus, continuatur. Vesperi constiterunt et ea nocte quietem ceperunt. Mane iterum eunt.
Cum autem decem dies legatis ducibus iter fecissent, ad vallem quandam latam et viridem, multis arboribus consitam, vesperi venerunt. In hac iussit Sircanus considi ac triduum maneri. Milites tentoria ad dextram sinistramque ponunt, Dandanus autem vezirus cum legatis Fredonis domini Constantinopolis in media valle contra Sircanum principem considunt. Postquam omnes consederunt, Sircanus habenas equi solvit ipse vallem exploraturus et vigilias acturus, nam et pater id iusserat et ipsi iam in primis Romanorum terris et in regione hostili erant. Itaque familia apud Dandanum vezirum manere iussa solus abit et in lateribus vallis equitat. Quarta noctis parte exacta fessum somnus invasit et, cum iam non posset equum regere (id autem ei moris erat ut in tergo equi dormiret), equus usque ad mediam noctem ire perrexit et eum cuidam silvae densae invexit nec prius Sircanus evigilavit quam equus terram pede valide percussit. Tum expergefactus circumdatum se arboribus, lunam autem ortam splendere vidit.
Cum autem decem dies legatis ducibus iter fecissent, ad vallem quandam latam et viridem, multis arboribus consitam, vesperi venerunt. In hac iussit Sircanus considi ac triduum maneri. Milites tentoria ad dextram sinistramque ponunt, Dandanus autem vezirus cum legatis Fredonis domini Constantinopolis in media valle contra Sircanum principem considunt. Postquam omnes consederunt, Sircanus habenas equi solvit ipse vallem exploraturus et vigilias acturus, nam et pater id iusserat et ipsi iam in primis Romanorum terris et in regione hostili erant. Itaque familia apud Dandanum vezirum manere iussa solus abit et in lateribus vallis equitat. Quarta noctis parte exacta fessum somnus invasit et, cum iam non posset equum regere (id autem ei moris erat ut in tergo equi dormiret), equus usque ad mediam noctem ire perrexit et eum cuidam silvae densae invexit nec prius Sircanus evigilavit quam equus terram pede valide percussit. Tum expergefactus circumdatum se arboribus, lunam autem ortam splendere vidit.
Last edited:
Quod miratus ea verba dixit quae qui dicit non confunditur: ‘Nulla potentia, nullae vires sunt nisi a Deo.’ Cumque stupidus equitaret, bestias metuens et ignarus quo tenderet, pratum conspicatus est luna illuminatum, quod unum e pratis Paradisi esse videbatur, et vocem iucundam et claram eumque risum audivit qui mentes virorum caperet. Desiluit tum et paulum progressus prospexit rivum aquis fluentibus audivitque vocem feminae Arabice loquentis atque sic dicentis: ‘Haud belle, per Christum, fecistis. At ego quaecumque verbum fecerit, eam perculsam zona sua constringam.’ Interea Sircanus ad vocem versus procedit donec in marginem loci pervenit. Et ecce rivum vagantem, aves laetantes, dorcadas lascivientes, bestias pascentes videt. Aves vocibus voluptatem declarabant, et erat ille locus viridissimus. ‘Quam pulchra,’ inquit, ‘terra,’ Sircanus, ‘cum floret et fluunt super eam aquae. Hoc est opus magni omnipotentisque Dei, largitoris munerum omniumque gratiarum.’ Subinde cum locum circumspiceret omnem, vidit in eo monasterium, et intra monasterium castellum surgens in altum inter lunae radios. Huius per medium currebat rivus, et ibi erat femina, quam decem ancillae circumstabant totidem lunis similes, virgines mirabiles, quarum vestes et ornamenta splendida oculi stuperent. Illa autem quae in medio erat luna plena esse videbatur, forma perfectissima.
Hanc Sircanus audivit cum ancillas iuberet ad se accedere ut ipsa cum iis luctaretur antequam luna abiret et aurora adveniret. Subinde singulae accedere coeperunt; illa vero ut quaeque accesserat, eam percellebat et ipsius zona constringebat. Cum omnes sic vicisset, quaedam anus, quae prope erat, illam similis iratae sic alloquitur: ‘Tune, improba, perculsis ancillis gaudes, cum ego anus eas quadragiens perculerim? Quod cum ita sit, quid est quod tibi placeas? Verum si mecum luctari vales, luctare mecum, ut ego caput tuum inter pedes tuos ponam.’ Ad haec puella facie arridens, animo vero irascens, ‘Verene,’ inquit, ‘per Christum, domina, mecum luctaris vis, an per iocum ista mihi dicis?’ Anus ‘Vere volo,’ inquit.
Hic adventans aurora Seherazadam interpellavit, eaque a sermone concesso desistens conticuit.
Nocte sexagesima quarta, Sic, inquit, beate rex, accepi: Cum puella anum interrogasset verene secum luctari vellet, anus autem id se velle respondisset, puella ‘Age igitur,’ inquit, ‘luctare si vales.’ Quod anus ubi audivit, in tantum excanduit ut sicut irenaceus horresceret. At obviam venienti puellae ‘Non,’ inquit, ‘per Christum, luctabor tecum, improba, nisi nuda ero.’
Hic adventans aurora Seherazadam interpellavit, eaque a sermone concesso desistens conticuit.
Nocte sexagesima quarta, Sic, inquit, beate rex, accepi: Cum puella anum interrogasset verene secum luctari vellet, anus autem id se velle respondisset, puella ‘Age igitur,’ inquit, ‘luctare si vales.’ Quod anus ubi audivit, in tantum excanduit ut sicut irenaceus horresceret. At obviam venienti puellae ‘Non,’ inquit, ‘per Christum, luctabor tecum, improba, nisi nuda ero.’
Last edited: