Forma verborum quarta sensu est secundae similior, quod sicut secunda significat quasi effectam quandam in aliquo vel aliqua re qualitatem actionemve. Sic ex illo نزل, nazala, id est descendit, fit formae quartae hoc أنزل, ʾanzala, id est demisit; ex illo خرج, ḵaraja, id est exiit, fit hoc أخرج, ʾaḵraja, id est expulit; ex illo سمع, samiʿa, id est audivit, fit hoc أسمع, ʾasmaʿa, id est effecit ut aliquis audiret.
Saepe e simplicibus verbis semel transitivis fiunt verba formae quartae bis transitiva, ut illud أسمع, ʾasmaʿa, duo obiecta capiat: eum cui aliquid dicitur et id quod ei dicitur; item ex illo ورث, wariṯa, id est hereditate accepit, hoc formae quartae أورث, ʾawraṯa, id est heredem fecit, accusativum capiat et heredis et legati.
Sunt etiam aliquot formae quartae intransitiva, ut hoc آمن, ʾāmana, id est credidit, post quod ponitur non accusativus sed nomen cum ب, bi-, praepositione.
Declinantur autem verba formae quartae sic:
In perfecto activo أنزل, ʾanzala. In perfecto passivo أنزل, ʾunzila.
In imperfecto activo ينزل, yunzilu. In imperfecto passivo ينزل, yunzalu.
In coniunctivo activo ينزل, yunzila. In coniunctivo passivo ينزل, yunzala.
In iussivo activo ينزل, yunzil. In iussivo passivo ينزل, yunzal.
In imperativo أنزل, ʾanzil.
In participio activo منزل, munzilun. In participio passivo منزل, munzalun.
In nomine verbali إنزال, ʾinzālun.
Ubicumque autem duae hamzae continuarentur, ut in perfecto et in imperativo et in prima persona singulari imperfecti et in nomine verbali verborum quibus prima consonans principalis hamza est, ambae illae hamzae, ut solet, in unam hamzam et vocalem longam confunduntur. Sic fit illud de quo supra dixi آمن, ʾāmana, pro eo quod esset أأمن, ʾaʾmana.
In iis autem verbis quorum prima consonans principalis و aut ي est, ea و aut ي, ubi u vocalem sequitur, cum hac in u longam confunditur, ut in hoc يورث, yūriṯu, pro eo quod esset yuwriṯu. Ubi i vocalem sequitur, efficit i longam, ut in hoc إيراث, ʾīrāṯun, pro eo quod esset ʾiwrāṯun.